Türkiye’de yaklaşık 1.5 milyon motokurye, zor çalışma koşulları ve sosyal haklarının yetersizliği nedeniyle ciddi sıkıntılar yaşıyor. Bu çalışanlar, uzun çalışma saatleri ve sosyal güvenceden mahrum olmaları sebebiyle hem fiziksel hem de psikolojik olarak büyük bir baskı altında. Özellikle, paket başına ücretlendirme sistemi yüzünden oluşan hız baskısı, motokuryeleri adeta yaşamlarını tehlikeye atacak bir mücadeleye itiyor. Bu durum, motokuryelerin hayatlarını “Azrail ile yarışmak” şeklinde bir mecazla ifade etmelerine sebep oluyor.
Motokuryeler, işlerini sürdürebilmek için kendi ekipmanlarını temin etmek zorunda kalıyor. Ayrıca, yemek ve yakıt gibi temel ihtiyaçlarını da kendi ceplerinden ödemek zorundalar. Bu madde bağımlılığına dönüşen sistem, motokuryelerin her geçen gün artan kaygı ve stres seviyelerini yükseltiyor. Maddi olarak zor durumda kalan bu çalışanlar, mevcut iş modelinin değişmesini istiyorlar ve yaptıkları işin değerinin anlaşılmasını talep ediyorlar.
Türkiye’de büyüyen bu sektör, aynı zamanda büyük bir istihdam kaynağı olarak görülse de, motokuryelerin yaşadığı sorunlar göz ardı edilmemeli. Çalışanların taleplerinin karşılanmaması durumunda, sektörde daha fazla problemin ortaya çıkması kaçınılmaz. Sosyal güvenceler, insana yakışır çalışma koşulları ve adil ücret sistemi, motokuryeler için yalnızca hayalden öteye geçmiyor. Onlar, bu sektörün geleceğinde kendileri için daha iyi bir yer edinmek adına mücadele ediyorlar.
Uzun saatler süren ve son derece yoğun bir şekilde devam eden çalışma koşulları, molaların kısıtlı olmasıyla birleşince motokuryelerin sağlığı üzerinde olumsuz etkiler yaratıyor. Fiziksel yorgunluk, tatminsizlik ve düşük motivasyon, işin niteliğini ve verimliliğini de etkiliyor. Üstüne bir de kendi ihtiyaçlarını karşılama zorunluluğu eklendiğinde, çalışanlar için sosyoekonomik bir çıkmaz ortaya çıkıyor.
Motokuryelerin durumu, sadece kendi hayatlarını değil, aynı zamanda toplumun diğer kesimlerini de etkiliyor. Hızlı teslimat talepleriyle büyüyen sektörde, çalışanlar arasında artan stres ve yetersiz ücretler, güvenlik sorunlarını gündeme getiriyor. Bu durum, hem motokuryelerin hem de kullanıcıların güvenliğini tehlikeye atıyor. Çeşitli sivil toplum kuruluşları, motokuryelerin haklarını savunmak ve bu sorunlara dikkat çekmek amacıyla çeşitli kampanyalar düzenliyor. Ancak, bu yeterli olmayabilir. Uzun vadede kalıcı çözümlerin bir an önce hayata geçirilmesi gerekiyor.
Sonuç olarak, Türkiye’deki motokuryelerin geçirdiği süreç, sadece bireysel bir hikaye değil, aynı zamanda iş güvencesi, sosyal haklar ve insana yakışır çalışma koşulları için neler yapılması gerektiğine dair önemli bir uyarı niteliği taşıyor. Mevcut sistemin değiştirilmesi ve motokuryelerin taleplerine kulak verilmesi, hem çalışanların güvenliğini hem de sektördeki istikrarı sağlamak açısından kritik bir öneme sahip.
